19 Mei 2017, Vrijdag
We staan vroeg op, dat gaat
nog steeds als vanzelf, maar we haasten ons niet. We
moeten de de inhoud van de camper tanks ook nog dumpen
en daarna gaan we op pad naar de Grand Canyon. Dat is 6
uur rijden, en met een paar tussenstops beteket dat dat
we om half vier aankomen.
Normaal klopt de tijd
van de routeplanner aardig. Maar hier verliezen we tijd
door niet de max snelheid te rijden om sommige (lange)
stukken. De weg, notabene een interstate (40) is soms zo
slecht dat het prettiger is wat langzamer te rijden. De
eerst 500 km is de interstate 40, voor een groot deel
door de Mojave woestijn.
Soms zijn de borjes
langs de weg wel grappig. Zoals "Bicicles share road".
Deze wel loopt bepaald niet vlak, we komen ook weer
boven de 5000 ft uit, door die woestijn, schat ik, is
toch zeker 150 a 200 km. Per fiets??? Wat ook
noemenswaardig is, is dat er een stevige wind in die
woestijn staat. In zo'n koekblik op wielen heb je daar
al last van, laat staan als je dit fietst. Er is hier
niets en nog meer niets, afgezien van een Nasa
onderzoekscentrum en wat andere vage dingen die
blijkbaar in een woestijn weggestopt moeten worden.
We hebben getankt toen we de woestijn uitwaren, dat
scheelt ruim een dollar per gallon. Het tankstation is
tevens een eetgelegenheid voor truckers en andere
voorbijgangers, groot. Aangezien we in de Camper
onderweg al onze gesmeerde broodjes hebben opgegeten,
rijden we zonder vette hap weer verder.
Op den
duur rijden we Arizona in, de max snelheid is hier 75
mijl/uur ipv 70. Op zich schiet dat lekker op. We halen
heel wat trucks in, mooie apparaten zitten daar tussen.
Maar op den duur wordt de weg weer zo slecht dat je de
max snelheid onmogelijk haalt. Het landschap veranderd
ook, we zien ook ranches met enorme gebieden eromheen
voor het vee. En zo af en toe een dorp waar het een
'gezellig' zooitje is. Dat wil zeggen: Er is ruimte
genoeg, dus kun je heel wat gas tanks naast elkaar
zetten als je daarin handelt, etc.
Wat ook
opvalt is het intense trein-goederenvervoer. Lange
trijnen met soms 6 locs (3 ervoor en 3 erachter) met
wagons waar 2 containers per wagon boven elkaar staan.
En van dat soort treinen hebben we er heel wat gezien.
Het reserveren van de Camping plaats lukt niet
echt via de telefoon, eerst een bandje, dan via internet
aangemeld, maar geen bevestiging ontvangen, daarna heeft
Vera weer gebeld hen horen we dat er wel plaats is. Dat
is mooi. Dat laatste stuk van Willians naar Tusayan wil
je niet vaak rijden, die weg is ook absurd slecht.
Bij aankomst blijkt dat er hiervandaan een shuttle
bus naar de Canyon rijdt, en daar zijn weer locale
shuttle bussen. Met onze park-pas kunnen daar gratis
gebruik van maken, en we kunnen de camper dus laten
staan waar hij staat.
Vera heeft heerlijk gekookt
terwijl ik buiten in de zon een boek lees na al dat
rijden. Daarna hebben we in Tusayan het IMAX theater
bezocht om wat info in te winnen. Tevens hebben we de
IMAX film van de Grand Canyon bekeken. Dat is een
aanrader. Voor morgen plannen we om met de shuttle naar
de Canyon te gaan en daar te wandelen, te shuttelen,
etc. We blijven hier drie nachten.
2017 USA - Dag 15: Naar de Grand Canyon
|
|
|